Dostałam pytanie o spektrum Metody Feldenkrajsa. Jej zasięg. Jak daleko wpływa na nasze życie .

To pytanie na które nie znam odpowiedzi.  Ale szukam. Cały czas szukam i jak tylko zaczyna pojawiać się odczucie że  wiem, to zaraz znika, bo odsłaniają się nowe ścieżki. Nowe możliwości.

I o to chyba chodzi. Że to narzędzie rozwoju, więc nie ma końca. Toteż chcąc odpowiedzieć na pytania o spektrum,  powiem że to droga do siebie w poszukiwaniu własnego potencjału. Żeby żyć zgodnie ze swoim przeznaczeniem.

Na najbardziej podstawowym poziomie. To są  lekcje o biodrach, piersiach, oczach, języku i trzewiach, a więc o wszystkim co ubrane  jest w skórę .

Ale  też o samej skórze. Czym jest i jakie funkcje pełni. Czy  łączy nas ze światem zewnętrznym, czy raczej oddziela. Czy chroni, czy jest narzędziem komunikacji i wymiany.

O kościach i o tym co kości ze sobą łączy, co nimi porusza i zaopatruje je w pokarm.

Czyli  o ubranych  w skórę skupiskach neuronów.  Receptorów czuciowych i ruchowych. A więc  o ruchu i o doznaniach.

Bo dzięki doznaniom wiemy że jestem.

Bo to nie kształt moich bioder, ani jędrność pośladków czy piersi,  ani kolor skóry mówi mi o tym kim jestem. To wiem dzięki doznawaniu siebie.

 Uczę się siebie poprzez doznania. Doznanie  które muszę najpierw poczuć a potem  umieć je rozpoznać i zinterpretować .

Dzięki temu wiem, że  jest mi zimno albo ciepło. Że lubię z tobą rozmawiać i że kiedyś bym tak nie umiała. Bałabym się twojej krytyki.

Czy sztywność którą  odczuwam jest wynikiem chwilowego napięcia,  czy raczej paraliżuje mnie  strach. Czy to wynik zadawnionych ran i traum.

Bo jeśli to traumy i pamięć bólu to nie muszę tego rozpoznawać, ale dobrze pozwolić temu wypłynąć. Żeby nie paraliżowało ciała.

 A może jestem zdrętwiała z nieumiejętności bycia ciałem. Poruszania nim.  Bo nie miałam wcześniej czasu żeby wsłuchiwać się w siebie i się siebie uczyć . Bo byłam nastawiona na innych. Na rozpoznawanie ich potrzeb.  Na dostosowywaniu się do ich oczekiwań . Dostosowywaniu siebie do świata.

Więc teraz w trakcie tej lekcji wracam do siebie. Słucham siebie. A jak lepiej połączę się ze sobą samą, to będę miała więcej odwagi a może tylko większą łatwość  w  zobaczeniu co poza mną . Bo uczę się siebie również po to,  żeby nauczyć się inaczej patrzeć na innych. Słyszeć ich. Nauczyć się słuchać , patrzeć bez oceniania i bez potrzeby wpływania. Czyli poza kontrolą .

Najtrudniejsza sztuka. Bo takie życie jest sztuką . Nieinwazyjne. A z całą pewnością mniej inwazyjne.

Odziana w skórę chcę funkcjonowac zgodnie z moim przeznaczeniem

Tego się uczę. Tego razem będziemy się uczyć .

Po to jest kurs. Żebyśmy razem szukali odpowiedzi czym to jest.

Co tak naprawdę odkrył Mosze Feldenkrais i równie ważne pytanie – czego on nie zdążył odkryć, bo zmarł.

Czy to tylko nowy rodzaj terapii. Terapii polegającej na doznawaniu siebie. Terapii Ruchowo – Czuciowej. Czy raczej to nowa filozofia człowieka. Pisana nie w oparciu o wiedzę książkową, ale wypływająca z trzewi. Z doznania siebie.

 Każdy z nas jest inny. Każdy szuka czego innego. I to wszystko mieści się w metodzie.

Więc to jest zarówno sposób na szukanie lagdności i spokoju, jak i metoda radzenia sobie z bólem.

Albo ze zmarszczkami. Głębokie rozluźnienie jako rodzaj botoksu.

Rozluźnienie tego co w środku – mięśni głebokich powięzi – po to żeby puścił szczękościsk, żeby rozjechały się kości policzkowe, żeby nozdrza się otworzyły i żebym odzyskala prawdziwy rozmiar moich ust.

Wyraz twarzy sprzed traum. Inny rodzaj liftingu.

Bo to też jest ważne. Tak samo jak umiejętność zrobienia przysiadu .

Albo umiejętność śmiania się bez lęku o nietrzymanie moczu.

I może jeszcze ważniejsze jak to nietrzymanie moczu – chwilowa impotencja czy oziębłość seksualna.   I to, żeby chcieć się śmiać. Albo umieć czasem płakać .

Bo to wszystko jest z tej samej bajki.

pozdrawiam

Ewa