Teraz, kiedy zaczynasz czytać ten tekst na chwilę przekieruj swoją uważność z tekstu – na swoją prawą stopę. Nie poruszaj nią. Niczego nie zmieniaj. Po prostu bądź przez chwilą swoją stopą. Spróbuj czuciem rozpoznać jej kształt. Policzyć iloma palcami jesteś. Ty, jako stopa. Czy jesteś monolitem? A jeśli nie, to policz palce. Spróbuj jeszcze raz je przeliczyć . Nie bazuj na wiedzy ani na doświadczeniu życiowym. To wszystko, co wiesz o sobie, weź w nawias. Nie jesteś przecież zaprzeszłym doświadczeniem. Bo oprócz niego jest ta chwila, która właśnie się dzieje, a ty w tym dzianiu się na nowo się stwarzasz. Ważna jest ta chwila. To co czujesz. Czucie naprowadza twoją uważność.
Więc proszę – jeszcze raz policz iloma palcami jesteś. A potem powoli zacznij nimi poruszać. Czy ilość palców pozostaje taka sama, czy się zmienia? Czy ruch sprawił, że jest ich teraz więcej? Ciągle poruszając palcami stopniowo – przenoś swoją uważność na resztę siebie. Słuchaj ruchu tak, jak słuchasz muzyki. Słuchaj jak on w tobie rezonuje.
Wróć do pierwszego taktu. Porusz małym palcem prawej stopy. Posłuchaj co ten ruch mówi ci o dużym palcu. Czy one są połączone? Czy jest między nimi jakaś zależność?. Potem naprzemiennie poruszaj, raz małym palcem, raz paluchem- ale zacznij słuchać pięty. A kiedy usłyszysz piętę, to przenieś uważność na to, co pomiędzy. Pomiędzy piętą a palcami.
Cały czas poruszaj palcami, ale uważność przenieś na kostkę .Potem słuchaj dalej. Gdzie jeszcze rezonuje ruch? Czy słyszysz jego echo w kolanie?, a może w biodrze?, miednicy?
Rób przerwy, pozwalaj uważności odpływać a potem znów wracaj do ruchu stopą. I słuchaj jak on rozbrzmiewa. Staje się muzyką, a ty orkiestrą . Słuchaj jak stopniowo inne instrumenty włączają się do gry. A twoja uważność jest dyrygentem. Gdzie się na moment zatrzyma – tam echo ruchu zaczyna być inaczej słyszalne.
Ruch dziejąc się w tobie pobudza czucie. Czucie siebie, to jak włączenie światła w zaciemnionych miejscach. Otwieranie drzwi do piwnicy.
Na początku może to być trudne. Czucie siebie. z różnych powodów może być trudne. Ale to właśnie ono jest kodem dostępu do mózgu. A ruch jest narzędziem.
I to jest to co odkrył Mosze Feldenkrais. I to jest proste do nauczenia się tak, żeby samemu móc sobie pomagać. I może nie tylko sobie.
Stopniowo postaram ci się to przybliżyć . Dzisiaj była lekcje o stopie, a przy naszym następnym spotkaniu powiem po co są takie lekcje. Dlaczego warto je robić. I czego tak naprawdę nas uczą.